In de schoenen van: Warsha

Van kassamedewerker naar verpleegkundige: mijn reis van dromen, doorzetten en betekenis vinden

Tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik mezelf vandaag als verpleegkundige zou mogen voorstellen. Mijn reis begon ver van de zorg, in een sector waar mijn kansen beperkt waren. Ik ben Warsha, 35 jaar, en ooit startte ik mijn carrière met een opleiding tot secretarieel medewerker. Met een diploma op zak leek de toekomst veelbelovend, maar de arbeidsmarkt vertelde een ander verhaal. Ik belandde achter de kassa – een eerlijke, harde baan – maar diep van binnen wist ik dat dit niet mijn bestemming was.

Het zaadje van verandering

Tijdens die lange uren achter de kassa begon er iets te knagen. Mijn leven moest méér zijn dan dit. Ik voelde dat ik iets anders wilde, maar wat? Mijn diploma bracht me geen werk, maar mijn honger naar persoonlijke groei hield me wakker. De zorg trok mijn aandacht, al had ik geen idee waar ik moest beginnen. Eén ding stond vast: ik moest een stevige basis bouwen. Zoals mijn vader altijd zei: “Als je stevig in je schoenen staat, kun je alles aan.”

Ik begon klein: stages, vrijwilligerswerk, schoonmaken, bedden opmaken, linnengoed sorteren. Werk dat anderen misschien zouden zien als "onderaan de ladder", zag ik als mijn kans om het vak te leren. Tijdens mijn stages keek ik vol bewondering naar de verpleegkundigen in hun witte pakken. Hun kennis en toewijding inspireerden me. Dat was wat ik wilde: écht iets betekenen voor anderen.

Mijn eerste stappen in de zorg

In 2014 besloot ik mijn eerste stap te zetten in de zorg met de opleiding tot Helpende. In 2016 rondde ik deze succesvol af, maar mijn ambitie bleef groeien. Ik wilde meer verantwoordelijkheid en begon aan de Helpende+ opleiding, waarmee ik voor het eerst medicatie mocht aanreiken. Dat voelde als een enorme mijlpaal.

Maar het bleef kriebelen. Wat als ik verder zou leren? Wat als ik mezelf nóg verder zou ontwikkelen? In datzelfde jaar begon ik aan de opleiding Verzorgende IG. Het was een pittige uitdaging, zwaarder dan ik had verwacht, maar ik zette door. In 2016 behaalde ik mijn diploma en stond ik met trots als Verzorgende IG op de werkvloer. Het gevoel dat mijn mening en bijdrage ertoe deden, was onbeschrijfelijk.

Een emotioneel keerpunt

Toen 2020 aanbrak, veranderde alles. De coronapandemie bracht niet alleen onzekerheid, maar ook groot verdriet. Mijn vader, mijn rots in de branding, overleed aan de gevolgen van COVID-19. Zijn grootste wens was om mij af te zien studeren als verpleegkundige. Hoewel hij dat niet meer heeft meegemaakt, wist ik dat ik door moest. Voor hem, maar ook voor mezelf.

Het was een zware tijd. Ik werkte, studeerde en zorgde tegelijkertijd voor mijn puberende zoon. Mijn dagen waren lang en mijn nachten kort. Het was alsof ik drie jaar in een tunnel leefde. Toch hielden mijn motivatie en de woorden van mijn vader me overeind. Ik wist waarvoor ik het deed.

Waar ik nu sta

Vandaag ben ik trots om te zeggen dat ik verpleegkundige ben. Ik werk in verpleeghuizen, hospices en bij mensen thuis in de terminale zorg. Deze ervaringen hebben me niet alleen gevormd als professional, maar ook als mens. Ze hebben mijn empathie verdiept en mijn respect vergroot voor de meest kwetsbare momenten in het leven.

Vanaf 10 februari mag ik aan de slag bij een geweldige opdrachtgever, waar ik met ouderen ga werken. Deze doelgroep ligt me al jaren na aan het hart. Ik kijk ernaar uit om mijn ervaring en passie in te zetten, mezelf verder te ontwikkelen en misschien zelfs door te groeien. Want dat is wie ik ben: iemand die nooit stil blijft staan.

De toekomst van de zorg en mijn keuzes

De zorgsector verandert continu. Als zzp’er ervaar ik nu de gevolgen van strengere regels, waardoor mijn flexibiliteit wordt beperkt. Toch heb ik een balans gevonden: via de Care4Group kan ik zowel als zzp’er werken als in loondienst. Dit hybride model geeft me de vrijheid om mijn eigen uren te bepalen én de stabiliteit die ik nodig heb als alleenstaande moeder.

Het was geen makkelijke keuze, maar als moeder moet ik altijd vooruitdenken. Mijn zoon verdient een stabiele basis en een toekomst zonder zorgen. Dat is mijn verantwoordelijkheid, en ik ben trots dat ik die kan dragen.

Mijn boodschap aan jou

Als ik iets heb geleerd van mijn reis, is het dit: wilskracht, discipline en een beetje lef brengen je verder dan je ooit voor mogelijk houdt. Of je nu droomt van een carrièreswitch, twijfelt over je capaciteiten of vastzit in een baan waar je niet gelukkig van wordt – geloof in jezelf. Alles begint met die ene stap.

Mijn vader zou trots op me zijn, dat weet ik zeker. En eerlijk? Ik ben ook trots op mezelf.