In de schoenen van verpleegkundige Tobias

“Hoe wij als mensen in elkaar zitten, is gewoon heel bijzonder.”

Tobias, verpleegkundige uit Vriezenveen staat positief in het leven! En dat ook in zijn werk als verpleegkundige: “Hoe wij als mensen in elkaar zitten, is gewoon heel bijzonder. Ik vind het een eer dat wij daar als verpleegkundigen een aandeel in mogen hebben”.

Maar hoe kwam hij achter deze voorliefde voor de zorg? Tijdens Tobias zijn middelbare school ontdekte hij dat hij goed was met computers. “Maar wil ik dat mijn hele leven? Achter een bureau zitten?” Nee, dat was niets voor Tobias. Hij was de oudste in zijn familiekring. Zijn tante viel het op, dat hij goed voor zijn neefjes en nichtjes zorgde en vroeg: ‘Is de zorg niets iets voor jou?’. Ook Tobias zijn mentor zag dat. Tobias maakte de juiste keuze door een zorgmodule te kiezen. Na een maatschappelijke stage bij het verzorgingstehuis bij hem in het dorp, was hij helemaal overtuigd!

Nu werkt Tobias al 7 jaar in de zorg. Hij heeft veel gezien in de ouderenzorg, maar op dit moment heeft hij andere een werkplek dan hij gewend was. Hij werkt namelijk via Care4Care als detachant verpleegkundige binnen de gevangenis. Hij vindt dit een enorm inspirerende werkplek, waar hij niet snel terecht was gekomen zonder de bemiddeling van Care4Care. De uitdaging die Tobias hier tegenkomt trekt hem. “Het onverwachte, je pieper gaat en je komt meteen in actie, zonder dat je weet wat je te wachten staat”, zegt Tobias. De taak voor Tobias is om professioneel en zelfverzekerd te handelen, samen met zijn team. Zo heeft hij verschillende situaties meegemaakt, waarop hij achteraf tevreden terug kan kijken. 

Als ik Tobias vraag wat hij het leukst vindt aan zijn werk, zegt hij: ”Mag ik maar één ding noemen?” Ik lach. Dit verklaart weer eens zijn enthousiasme voor zijn vak als verpleegkundige. Vervolgens zegt Tobias vol overtuiging: “Klinisch redeneren. Daarbij gebruik je alle facetten die je hebt gekregen om een patiënt te beoordelen. Is het ernstig? Moet ik direct handelen? Als je verder moet gaan kijken in de anatomie en moet komen tot een verpleegkundige diagnose. Dat vind ik heel interessant.”

Je maakt in je beroep door de jaren heen heel wat mee. Zo ook voor Tobias. Wat Tobias het meest is bijgebleven is een ontroerend verhaal. Hij werkte in de thuiszorg waar een cliënt terminaal was. “Ik kwam daar aan met een stagiaire. De vrouw zag er blauw uit en kwam niet bij. Daarop heb ik de stagiaire meteen gevraagd of ze de kamer wilde verlaten. Ik heb vervolgens de dokter gebeld voor pijnstilling. De vrouw was twee weken geleden gereanimeerd, terwijl ze dat eigenlijk niet wilde, maar ze had haar ketting niet om. Nu was het haar tijd. Ondertussen waren haar man en dochter ook aangekomen. Op dat moment hebben we morfine toegediend. Het is erg bijzonder als je de laatste zorg mag verlenen. Ik heb de dochter gevraagd: ‘Zou je met mij je moeder voor het laatst willen verplegen?’ Het was heel indrukwekkend. Ik ben blij hoe ik gehandeld heb en dat ik de stagiaire heb weggestuurd.”

Als ik Tobias vraag wat werkgeluk voor hem betekent, kijkt hij mij vragend aan. Het grappige is: zo gelukkig als hij is in zijn werk, de term werkgeluk, kent hij eigenlijk niet. Ik leg het uit en dan zegt hij: “Laat ik me dan richten op Care4, want anders ben ik morgen nog niet uitgepraat. Bij Care4 wordt Tobias gelukkig van het fijne contact, de afwisseling en de goede voorwaarden. Mijn ouders waren er sceptisch over. Maar dit was even wat ik zocht.” 

“Haha dat is een hele goeie”, zegt Tobias op mijn vraag hoelang hij nog wil doorgaan in de zorg. “Ik heb zo mijn kijk op de Nederlandse pensioenleeftijd. Straks loop ik zelf met een rollator tussen de cliënten”, zegt hij lachend. “Ik blijf het doen zolang ik het leuk vind. Er is zoveel te zien, te doen en te leren.”